SŁONECZEK 27

Możecie mnie podziwiać :) Bynajmniej nie za to co stworzyłam, ale za anielską cierpliwość.  Ale po kolej... Moja córka kończy pierwszy rok pobytu w przedszkolu. Nie wiem jak dla innych mam ale dla mnie to był ważny rok. W końcu wypuściłam dziecko w świat, mocno przeżywałam, że tak musi być, choć jednocześnie mocno ją wspierałam, aby robiła pierwszy krok w samodzielność. Co prawda moje dziecie otwarte jest z natury na wszystkich i nie doświadczałam płaczów,ale jednak wkroczyłyśmy razem w jakiś kolejny etap. Oficjalnie nie ma zakończenia roku, ale padła propozycja, aby coś dać dzieciom tak na pamiątkę. Obiecałam, że coś przygotuję. A że grupa mojego dziecka nazywała się Radosne promyczki, więc uszyłam 27 zawieszek słoneczek. Takich do powieszenia w pokoju tudzież innym miejscu. Wiedziałam, że powstaną z filcu, jednak myślałam o takim miękkim filcu, który zmieści mi się pod maszynę. Niestety coś nie dopatrzyłam i zamówiłam dość gruby filc, którego absolutnie moja maszyna nie przeszyje. Na zamawianie następnego nie było czasu, więc cóż zrobić musiałam sobie radzić. Ręce to mi odpadły od wycięcia przeszło 50 słoneczek, potem ręczne wyszywanie oczek, nosków.Jedyne co udało mi się zrobić maszynowo to buźki. Potem obszycie tego, również ręczne. Namachałam się strasznie, wszelkie pokłady cierpliwości w sobie odnalazłam i choć na początku miałam chwile zwątpienia dotarłam do końca i nawet nie zajęło mi to aż tak wiele czasu- w sumie 2 dni.  Muszę tu pochwalić męża, który pomógł mi obszyć z 4 ostatnie słoneczka :)

Efekty pracy, cierpliwości prezentują się tak:

Niestety mojej małej nie będzie tego dnia w przedszkolu, bo ciągle chora, ale wie dlaczego to szyłam i już znalazła sobie miejsce do przywieszenia swojego słoneczka :) A od września będzie małym ogrodnikiem :)